Medisch advies biedt onvoldoende basis

Het hoger beroep spitst zich in de kern toe op de vraag of appellante gedurende de periode van april 2024 tot en met september 2024 een aanvullende inspanningsverplichting had bovenop de 20 uur per week gedurende welke zij al werkzaam was.

Anders dan de rechtbank is het hof van oordeel dat het medisch advies van de verzekeringsarts onvoldoende basis biedt voor het oordeel dat appellante gedurende de periode april 2024 tot en met september 2024 in staat was gedurende 36 uur per week betaalde arbeid te verrichten.

Allereerst wordt in het medisch advies de vraag of appellante arbeidsgeschikt wordt geacht en zo ja, voor hoeveel uren per week, niet expliciet beantwoord. Hierdoor blijft onduidelijk wat de mate van arbeids(on)geschiktheid van appellante is, laat staan dat zij geschikt moet worden geacht arbeid te verrichten gedurende 36 uur per week. Voorts is de conclusie van de verzekeringsarts - waarop de rechtbank haar oordeel heeft gegrond - dat “verder geen sprake [is] van een medische urenbeperking conform de Standaard methode bepaling verminderde arbeidsduur”, onvoldoende toegelicht en strookt deze conclusie niet met de bevindingen in het medisch advies.

Dit leidt er uiteindelijk toe dat niet kan worden gezegd dat appellante gedurende de periode van april 2024 tot en met september 2024 is tekortgeschoten in de nakoming van de inspanningsverplichting. Onder deze omstandigheden is er geen aanleiding de looptijd van de schuldsaneringsregeling te verlengen zoals de rechtbank heeft gedaan. Het hof beëindigt de toepassing van de Wsnp met toekenning van de schone lei.